Hoe blijf ik bij mezelf in de liefde?

Een vaak terugkomende vraag in de opstellingen over de liefde is: hoe komt het toch dat ik de ware niet kan vinden en hoe blijf ik meer bij mezelf in de liefde? Steeds weer verliezen we onszelf in relaties, beginnen te leven en te zorgen voor de ander en gaan over onze eigen grenzen heen. Wij zien een beeld voor ons van een zelf dat samen leeft en lief heeft en tegelijkertijd overeind blijft. Alsof de ziel die is gaan stromen door de liefde, niet in beweging mag komen. Alsof wij, zodra we geraakt worden of verliefd zijn, weer terug willen naar het oude. Als mensen bij mij komen, hebben ze vaak al allerlei therapieën gedaan, of hebben ze grondig uitgediept wat dit met het verleden te maken zou kunnen hebben. Bijna altijd zijn ze er al achter dat dit met de binding met hun moeder te maken heeft, maar toch blijft het ergens wringen.
Dat in onze tijd juist vrouwen zo verlangen naar standvastigheid, is niet verwonderlijk. Zij staan van nature dichter bij de liefde en de stroming van het leven dan mannen, die vaak meer moeite hebben om los te komen, te voelen en te bewegen. Door de eeuwen heen is het archetype van de standvastigheid een terugkerend ideaalbeeld. In de renaissance vereerde men de standvastigheid, bijvoorbeeld in de figuur Seneca, de vertegenwoordiger van de Ratio. Als reactie op de middeleeuwen vol wonderen, engelen, en zielenroerselen.

De rationele mens, die ondanks alle verwikkelingen en liefdesbejegingen standvastig koos en zich niet van de wijs liet brengen. De liederlijke Orpheus kon de verleiding niet weerstaan en liet zich terugroepen door zijn geliefde. Hij draaide te vroeg om, hield zich niet aan de afspraak, en viel terug in het dodenrijk.

Het bij jezelf willen blijven in een liefdesrelatie is de grootste illusie die we hebben in de liefde. Dat zelf definiëren wij als een vaststaande kracht, een veilig thuis. Maar ook het zelf bestaat uit vlees en bloed en is immer in beweging. Wij zijn niet van steen. Er is hier sprake van een overtuiging, een schijncontrole over het leven.
Het streven naar standvastigheid staat ons verlangen naar echte liefde in de weg. Wanneer wij echt in verbinding komen met de ziel, dan voelen we wie we zijn. De ziel beweegt en heeft geen vaste standplaats of een beginpunt. De ziel is in het nu. Steeds dichter kunnen we erbij komen,  door te ademen en naar binnen te gaan.
Dat gaat heel vaak niet lukken. Het zoeken naar overgave is een spiritueel proces.. Iedere keer opnieuw de bereidheid om daar naar toe te gaan. Onderweg struikel je over pijn en herinneringen. Steeds weer geloof je in je eigen pijn en houd je eraan vast, je denkt dat jij dat bent. In jouw hart kom je vaak leegte tegen, het niemandsland, een emotionele herinnering in je hart. De neiging is dan daarvan weg te gaan en in de zorgen van een ander te duiken, voor de ander te gaan zorgen. Soms, als je de rust neemt en de moed hebt om bij de pijn van binnen te blijven, lost er weer een stukje herinnering op en ervaar je dat jij die herinnering niet echt bent. Je kunt het laten gaan, eraan voorbij gaan, erachter komen, bij de kracht achter die pijn. Weer ben je gegroeid. Je wordt scherper, duidelijker, de aantrekkingskracht, magneetkracht wordt sterker.

De ziel is het gewaarzijn zelf. Dat maakt dat jij ergens de overgave aan de liefde wil. Iets in jou gelooft wel in de overgave, een innerlijk weten, van dat je die liefde bent. De alles overstijgende liefde.

We laten ons verblinden, de afleiding van de buitenwereld of de vlucht in iemand anders zijn leven voelt prettig  en veilig. En dat mag, sterker nog, het is vaak nodig want we kunnen niet te snel gaan.

Heb compassie met jezelf, vertrouw erop dat je onderweg bent. En dat je nooit zult aankomen. Geniet van de reis.

Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten!

Hylke Bonnema