Een verhaal over doorbraak naar meer eigen liefde

Stel je voor je loopt verward en verdrietig door het bos omdat je relatie niet goed loopt of omdat je op zoek bent. Het ruikt er naar rottende bladeren, zoals nu in de herfst. Het kleurt zacht geel en licht bruin.

Plots steekt er een zacht windje op en je eenzame verdrietige gevoel wordt weggeblazen, terwijl je herinneringen uit je kindertijd voorbij ziet komen. Even voelde je geen eenzaamheid en verdriet meer, je was net zo rustig als de bomen. Bovendien keek je naar je verdrietige eenzame kind van binnen, alsof je door de wind even naar boven werd geblazen en vandaar op jezelf terugkeek.

Een grote oude eik, statig en fier deed je aan je moeder en je oma denken. Het leek wel of de machtige takken van de eik jou met haar energie omarmende, accepterend en heel rustig.

Een zachte glimlach verscheen op je gezicht toen deze diepe omarmende liefde toeliet. Een liefde die jij en wij allen, op een zeker moment hebben gevoeld in de buik van moeder. Mmmm heerlijk.

Met deze warmte in je hart glijdt je blik naar de bomen achter de oude eik.  In ene voel je je hoe deze bomen zomaar je andere opa’s, oma’s, overgrootouders, bed overgrootouders en nog veel meer zouden kunnen zijn.

Wow wat een veld ben je en zijn we altijd door omringd, dit besef geeft je hernieuwde kracht en rijkdom. Je voelt je dankbaar dat je leeft. Dank je wel mooie eik!

Vervuld wandel je weer trug naar waar je vandaan komt, terwijl je in het schemer donker nog 1 keer omhoog kijkt naar alle sterren die de nacht soms rijk is. Ze schitteren jou hun zachte lichtje toe, wat een ruimte en toch oh zo dichtbij.