Even tijd nemen om te voelen…
Graag wil ik je uitnodigen om keer op keer tijd te nemen voor jezelf om jouw liefde te voelen. Zonder daarin te verzanden en te veel met jezelf bezig te zijn.
Vergeet niet je liefde in de wereld te geven. Niet als ‘pleaser’ of als redder maar als diep verbonden gevoelsdier.
Echt geven, dat is wat ons hart opent!
Velen van ons zijn dat verleerd.
We zijn gaan geloven dat het gaat om voor jezelf kiezen, je mannetje staan. Dat het gaat om ik. En dat is zeker ook gedeeltelijk waar, zoals de waarheid altijd in het midden ligt en een paradox bevat.
Aan het begin van je innerlijke reis heb je eerst terug te gaan naar wie je werkelijk bent, je ware zelf, je echte ik. Die reis kan lang duren (bij mij duurde die zeker 15 à 20 jaar).
Je hebt dan tijd en aandacht vrij te maken door je even uit wereldse zaken terug te trekken, om de reis naar binnen te gaan maken. Voorbij dissociatie en vluchtroutes, die je allemaal gebruikt, of gebruikte, om maar niet te hoeven voelen.
In de pijn voelen zit de vrijheid ervan! Alles wat je voelt ben je, of hoef je niet meer te zijn.
Je komt eerst veel emotioneel destructieve overlevingsmechanismes tegen in je ego, veel ‘te doen’ en ‘te moeten’, allemaal mede mogelijk gemaakt door vroege kind conclusies. Zoals ‘ik ben het niet waard’ of ‘ik ben niet welkom’ of ‘ik moet het alleen doen’.
Wat Familieopstellingen mij gebracht heeft is een diep doorgrond bewustzijn van oude patronen en ook hoe ze in de familie zijn ontstaan.
Zo zijn er nog velen. Welke kind conclusies heb jij?
Ik herken ze allemaal. Wat Familieopstellingen mij (en velen van jullie) gebracht heeft is een diep doorgrond bewustzijn van deze oude patronen en ook hoe ze in de familie zijn ontstaan. Om daarna ook te (her)ontdekken welke verborgen liefde er eigenlijk in zit.
Daarvoor moet je wel eerst zoals bij vieze slootjes of afwas, langs het vieze water voor het schoon kan worden. Dan denk je wel eens ‘het heeft allemaal geen zin’. Herken je dat?
Geen Quick Fix; dat is een vluchtroute.
Kijk nog maar eens terug, hoe was je lang geleden?
Wat het zeker gebracht heeft is af en toe een diep gevoel van liefde, als in compassie. En ook vaak een gevoel van vrijheid en overgave.
Hierbij helpt het oermoeder dood altijd over je schouder laten mee te laten kijken als in een opstelling.
Dit deed ik gisteren tijdens een vastentijd met een voorjaars-lijf-schoonmaak-kuur. Het raakte me zo. Ik zag hoe ik stiekem toch nog alles alleen wil doen, dat ik niet nederig durfde los te laten en het bestaan mijzelf te laten dragen.
Tranen van overgave had ik bijna en heel stil werd ik, toen ik wél durfde los te laten.
Sta op. Doe je ding. Spreek je uit en ga ervoor. Ga in je licht staan en durf al je donker en dat van anderen te zien, zonder daarmee jouw liefde van jou af te laten pakken.