De verbinding kwijt…
Yes, Lente!
Het wordt steeds lichter… 21 maart markeert echt het keerpunt naar het lichte half jaar.
Wat mij nu raakt, is hoe we echt in verbinding kunnen staan met onszelf en anderen (bijvoorbeeld partner, kind, klant). Of niet… met alle ellende tot gevolg, zoals slechte relaties en gezondheidsproblemen.
Afgelopen week, toen ik net terugkwam van retraite, ontdekte ik hoe makkelijk het is om stiekem toch niet in verbinding te zijn en dat niet te voelen.
(Spirituele of rationele bypass, door je stiekem te dissociëren en erboven te gaan hangen.)
Uit angst voor afwijzing of oude opgekropte pijn. Ik moest echt huilen… Ik ben zo dankbaar als dat lukt, huilen. Daardoor kon ik echt even mijn geraakte liefde voelen en daarmee de verbinding.
Er even ruimte voor maken zorgde ervoor dat juist de liefdevolle man er meer kon zijn.
Gelukkig heb ik door de opstellingen over mijn trauma’s het patroon leren zien en voelen. Het gemis in de vroege moeder-kind binding aan liefde, nabijheid en misschien gewoon wel haar borsten… en moedermelk.
Er even ruimte voor maken zorgde ervoor dat juist de liefdevolle man er meer kon zijn. Dankbaar dat ik het durfde aan te gaan met mijn geliefde.
Hierbij hielp de training en meditatie die ik heb gedaan zodat er genoeg zelfliefde, rust en innerlijk gevoelsbewustzijn was.
Dit tweeledige pad van aan de ene kant het doorgronden van onze ego-structuur met ons bijbehorende gedoe, met behulp van systemisch werk, en aan de andere kant onze focus op onze ziels- en harts-essentie. Dat is het pad dat we bewandelen, leren en als effectieve coachmethode uitdragen.
En ik zie dat de wereld dat nog nodig heeft; we blijven zo snel steken in het tegen elkaar vechten in plaats van samen vol te genieten van ieder moment van het leven.
Ons leven is per slot van rekening tijdig. En… wow! Wat wil er nog in ons en door ons heen leven?
Durf te dromen met je hart en ziel, durf te openen, durf fouten te maken en ervoor te gaan.