Vergeven en loslaten…
Afgelopen weekend ben ik bij mijn ouders geweest, samen met mijn partner en mijn dochter van 5. Ik ben dankbaar dat ze nog leven en dat ze me weer diep hebben weten te triggeren. En ik hen ook! 😊 Herken je dit?
In zulke situaties kun je jezelf afvragen hoe we onszelf weer terug vinden. Hoe werkt vergeving en loslaten? Hoe vergeven we onszelf en anderen? En hoe doen we dat praktisch, vooral als we getriggerd worden door oude verhalen?
Het begint met zelfreflectie en zelfbewustzijn. Terwijl ik dit schrijf, reflecteer ik. Het is alsof ik ergens op broed… Laten we de kunst van contemplatie en meditatie nu samen beoefenen. Doe je mee? De eerste stap is tijd nemen, uitzoomen, en uit de triggers stappen. Doe iets wat ontspant en vertraagt.
In deze ontspanning kun je je bewustzijn brengen van vastgeroeste concepten en spanning, inclusief de onderliggende emoties, naar een bewustzijn met meer ruimte, niet-weten en liefde. Ademhaling, lichaamsbewustzijn en aandacht voor jezelf. Probeer het nu maar eens uit. Dit is belangrijk, ook al lukt het soms niet om in deze staat te komen. Wees eerlijk als dat zo is. Soms is er zwaarder geschut nodig, zoals een retraite.
Vanuit die plek kunnen we zien hoe alles in een groter systemisch verband een plek heeft. Dit vraagt rust, vertraging, en de moed om voorbij dader- en slachtofferschap te kijken. Laat je gelijk en ongelijk los. Dit is in de praktijk lastig, dat herken ik helemaal.
Hoe bewuster ik word, hoe meer ik de patronen van mijn ouders in mezelf herken. Ik realiseer me dat ik deze van hen heb overgenomen. Ze zeggen niet voor niets: “Als je denkt verlicht te zijn, ga een weekje bij je ouders wonen.”
Ze raakten mij in oude pijn, kindpijn, waar ik niets aan kan doen, behalve het een plek geven en het zien zoals het is. De valkuil is om in de kindpijn te blijven hangen. Dit veroorzaakt verwarring: je bent inmiddels volwassen en door die kindpijn ben je juist heel erg op zoek gegaan en gegroeid.
Het omarmen van de paradox is de sleutel tot jezelf en brengt ons richting loslaten en vergeven.
Het omarmen van deze paradox – het ‘ja’ voelen zonder in het ‘nee’ te verdwijnen – is de sleutel tot jezelf en brengt ons richting loslaten en vergeven. Blijf doorademen en broeden, zonder vast te blijven zitten in concepten. Zij zijn zo, ik ben zo.
De concepten die we hebben opgebouwd uit pijn en verwarring kloppen nooit helemaal. Ook mijn ouders, net als jouw ouders, hebben of hadden dezelfde kindpijn, evenals mijn exen, mijn kinderen en mijn cliënten. We delen samen dezelfde pijn.
Wanneer je dit kunt inzien, ervaren we plotseling liefdevolle vergeving, want niemand doet iets fout! Het is gewoonweg verdrietig. Laten we ruimte maken in ons hart om dit in alle eenvoud te voelen.
We zien de verdrietige patronen en geven ze aan de bron, aan het leven zelf. We laten los om er met ons hoofd mee bezig te zijn. We kijken met een glimlach naar het verdriet in iedereen en we zien hun liefde!
Voorbij onze concepten, de paradox van het bestaan omarmend, laat ik los aan de liefdevolle oermoeder van al het leven.