Symptomen als richtingaanwijzer

In ons werk zien we dat de symptomen een richtingaanwijzer worden of zijn naar een diepere levensbedoeling voor mensen die bereid zijn om voelend in zichzelf te onderzoeken. Dit perspectief, waarin we ziekte zien als uitdrukking van het lichaam om iets zichtbaar te maken, leidt soms ook tot weerstand. Begrijpelijk, wanneer dit wordt gelezen als dat mensen zelf hun ziekte gecreëerd zouden hebben. Zo is het voor ons echter niet, het gaat niet over schuld, wel over aanwezig zijn met wat er is hoe moeilijk dat soms ook is. Wat we zien is dat de maatschappelijke angst voor ziekte en dood zo groot is, dat we dit soms maar moeilijk genuanceerd kunnen invoelen samen.

Wij helpen in ons werk een groter geestelijk, emotioneel, spiritueel perspectief te openen dat helend kan werken. Daarin zijn we dankbaar voor iedereen die vanuit zijn/haar expertise en zorg probeert mensen te helpen met deze pijnlijke levensloop en dromen we er tegelijkertijd van om samen te werken met de reguliere gezondheidszorg. Dat we samen de ziekte echt proberen te begrijpen door ernaar te luisteren, in plaats van ertegen te vechten of het weg te duwen. Dat we, door te luisteren naar de boodschap achter de ziekte, samen de voorwaarden kunnen scheppen voor zelfgenezing of heling, in welke vorm dat ook mag zijn.