De basis van familieopstellingen

Ik voelde de inspiratie jullie iets te schrijven, alsof we samen op reis gaan. Het zijn inzichten uit het veld van de familieopstellingen, waarnemingen over de kracht die ons daarin leid.

De basis van familieopstellingen. Dit is het niet weten uithouden. Ergens naartoe gaan zonder al van te voren te weten wat je daar aan gaat aantreffen. Zoals ze dat in de zen meditatie ook wel de ‘beginnersmind’ noemen. In onze opstellingen kringen gebruiken we het deftige woord de fenomenologische basishouding.

We gaan op reis. Eigenlijk zijn we altijd al op reis. Ook al leven we in dagelijkse patronen, het is iedere keer toch net anders, ook al maakt onze geest er snel hetzelfde van. Het weer is altijd anders, de politiek/maatschappelijke context, alles reis voortdurend verder.

We gaan op reis. Stel je voor je boekt een ticket zonder te weten waarheen. Hoe open sta je dan om te ontvangen in die reis? Dat gaat dan ook over in het het hier en nu leven. Je komt aan en weet dan inmiddels waar je bent, neem je een taxi of de bus? Waar ga je dan naartoe, al je patronen zijn er even niet. Schiet je hiervan in de stres of kun je je gedachten even wat laten vieren. Kun je je oordelen even opschorten en het moment op je af laten komen?

Waarnemen, zacht waarnemen, het beeld, de geluiden naar ons toe laten komen in plaats van dat wij ernaar toe kijken of luisteren. We zitten op een bankje in een park en doen even onze ogen dicht en plotseling merk je dat het moment dichter, rijker, voller wordt, alsof je bewustzijn even zich vergroot. Herken je dat?

Even niet doen maar juist laten, wat niet hetzelfde is als niet(s) doen trouwens. In India spreken ze vaak over ‘you are not the doer’ voor ons westerlingen vaak moeilijk en toch gaat het over een ruimere staat aannemen van waaruit we leven, werken en ook doen. We zitten op het bankje en laten ons meenemen door de geluiden, we hoeven er even niets mee. Per slot van rekening hebben we daar even niets te doen. Tenzij wij het alweer vullen met? Waar ga ik zo naartoe?

We gaan weer op reis, het is niet dat we helemaal geen richting hebben, we hebben een duidelijke intentie. We hebben een basis in onszelf, we vertrouwen, of hebben in ieder geval de intentie te vertrouwen. Dus we laten onze gedachte van: Waar we zo naartoe gaan? even varen en we gaan weer naar binnen in onszelf op dat bankje met die mooie vogel geluiden. We hebben de intentie echt, diep en ontspannen te zijn. Misschien zijn het voor jou net weer andere woorden. Het gaat ook meer om de lading dan om de woorden. Om de energie waarmee, dan om de specifieke inhoud. Dat doet ons goed, we komen weer bij onszelf, weg van de stres van ergens naartoe moeten. Wat fijn hier op dat bankje.

Heerlijk om met deze bewuste aandacht op deze eerste bestemming aan te komen.

Ik wens jullie een mooie dag,